Eten, geheugen en
erbij horen
Ik herinner me in 1987, toen ik 9 jaar oud was, waren we op bezoek bij mijn vaders familie in Spanje en mijn ouders kondigden me aan dat we niet langer in Mexico zouden wonen, we zouden gaan wonen in Memphis, TN. Wat een vakantievertrek moest zijn, werd een vertrek voor altijd. Ik was er kapot van, om twee heel duidelijke redenen. Mijn huis, waar ik van hield, alle details in dat prachtige koloniale huis waren een magische wereld voor mij. De tweede was Mexicaans eten, waar ik zo blij van werd. De vrijdagavond tacos al pastor, de lunch in Mercado de las Quesadillas in Coyoacan, dit waren de absolute hoogtepunten van mijn leven. Hoe zou ik zonder hen kunnen leven?
We verbleven drie jaar in Memphis en verhuisden toen weer naar Chili, naar de familie van mijn moeder. Op mijn 24e ben ik naar Frankrijk verhuisd, ben er 4 jaar gebleven en woon nu 15 jaar in Nederland. Als ik terugkijk op deze ervaringen, kan ik niet echt zeggen dat ik volledig bij een van deze landen behoor, ik heb fragmenten van connecties met al deze landen in mij. Eten is voor mij essentieel geweest om een gevoel van verbondenheid op te bouwen tijdens deze reis. Ik heb geleerd voedsel te vinden dat me aan het lachen maakt, de herinneringen terug te halen van degenen die me eerder gelukkig hebben gemaakt en nieuwe te ontdekken en steeds weer nieuwe verhalen op te bouwen. Ik werd interieur- en productontwerper, ik vergat nooit het belang van schoonheid in mijn omgeving, beïnvloed door dat huis en die prachtige cultuur die ik als kind zo gelukkig heb mogen ervaren. De onbevreesde manier om kleur te gebruiken en de energie die dit aan een persoon geeft, is iets dat me altijd is bijgebleven.
In 2012, woonachtig in Amsterdam, miste ik een kaas uit Chili. In mijn gedachten was kaas een product voor de industrie en boeren, maar ik besloot toch te proberen het te maken. Ik was zo verbaasd en blij om te ontdekken dat ik het gemakkelijk thuis kon maken. Het was een van de meest krachtige dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik had toegang tot herinneringen waarvan ik dacht dat ze totaal buiten mijn bereik waren en ik kon kazen van over de hele wereld in mijn eigen huis ontdekken. Het was geweldig. Het was ook een van de mooiste transformaties die ik had gezien, melk, wrongel worden en dan kaas, het was een soort magie.
Dit gevoel van empowerment en magie dreef me ertoe een ontwerpproject te creëren dat ik 'Shaping cheese' noemde. Ik creëerde een reeks porseleinen mallen met organische vormen die bedoeld waren als mooie objecten voor een huis waar kaas wordt gemaakt. Ze waren een uitnodiging om te ontdekken welke vormen kaas kan hebben en welke kazen je thuis kunt maken.
De Kaasserie is de plek waar ik mijn liefde voor design en eten bij elkaar heb gebracht. Het is de plek waar mijn 9-jarige zelf die Mexicaans eten mist, keer op keer kan worden bekrachtigd om haar verbondenheid door kaas te bouwen en anderen uit te nodigen die dat gevoel hebben gehad om hetzelfde te doen.